Είναι απόλυτα αληθές ότι οι φροντιστές παίζουν έναν πολύπλευρο και καθοριστικό ρόλο στη ζωή των ατόμων με χρόνιες ασθένειες. Όχι μόνο καλούνται να υποστηρίξουν τους αγαπημένους τους σε πρακτικό επίπεδο, αλλά και να λειτουργήσουν ως γέφυρα ανάμεσα στον ασθενή και το ιατρικό προσωπικό. Παρ’ όλα αυτά, το συναισθηματικό φορτίο που συνοδεύει τον ρόλο του φροντιστή είναι συχνά τεράστιο και οδηγεί σε μια εσωτερική σύγκρουση ανάμεσα στο "θέλω" και στο "μπορώ".

Αυτή η παραφωνία είναι φυσικό να εμφανίζεται, καθώς οι φροντιστές συχνά βάζουν σε δεύτερη μοίρα τη δική τους ευεξία, με αποτέλεσμα να φτάνουν σε σωματική και ψυχική εξάντληση. Ίσως, λοιπόν, ένα από τα σημαντικότερα βήματα που θα μπορούσαν να βοηθήσουν στη διαχείριση αυτής της κατάστασης είναι η αναγνώριση των προσωπικών τους ορίων και η αναζήτηση βοήθειας, είτε από άλλους μέλη της οικογένειας είτε από ειδικούς επαγγελματίες (π.χ. ψυχολόγους ή ομάδες υποστήριξης φροντιστών).

Ποια είναι η δική σας οπτική; Έχετε κάποιο προσωπικό παράδειγμα ή εμπειρία που θέλετε να μοιραστείτε;